Dat is het verhaal van een studente genaamd Taylor, die tijdens haar laatste jaar ontdekt dat haar gezicht digitaal is gekopieerd op de lichamen van andere vrouwen die deelnemen aan pornografie. Zonder haar toestemming is Taylor blootgesteld aan wraakporno waardoor ze een ’ster‘ werd op sites als Pornhub en 4Chan. En ze is niet alleen. Terwijl de documentaire zich ontvouwt, ontdekt Taylor al snel dat een van haar beste vrienden uit het eerste jaar en vele andere kennissen op haar universiteit ook door dezelfde persoon zijn „gedeepfakt“ in porno. En een van de meest verrassende statistieken in het document is dat terwijl kranten meestal speculeren over hoe deepfake-technologie in de toekomst zal worden gebruikt om politici verkeerd voor te stellen, momenteel 90 procent van alle deepfake-inhoud op internet bestaat uit niet-consensuele pornografie gericht op vrouwen. Dat aantal zal alleen maar groeien naarmate de technologie gemakkelijker beschikbaar komt (er zijn blijkbaar online tutorials over hoe je dit moet doen door iemands IG-account te stalken).
Dit is een oogverblindende, wanhopige plons over hoe opkomende technologie nog een manier heeft gecreëerd waarop vrouwen kunnen worden lastiggevallen en misbruikt, en soms in een proces dat momenteel wettelijk is toegestaan. Taylor is trouwens niet de naam van de echte vrouw die het doelwit was. Wat echter opvalt Een ander lichaam is dat noch zij, noch de meeste andere geïnterviewde vrouwen hun echte gezicht laten zien. Dezelfde deepfake-technologie die werd gebruikt om hun leven tot een hel te maken, wordt ook gebruikt om hun gelaatstrekken te verbergen voor de holbewoners van het web. Hun gezichten en namen zijn veranderd, maar hun waarheid blijft onbewogen. Het is een primeur in het maken van documentaires, voor zover ik weet, en het fungeert als het zoveelste voorbeeld van hoe krachtig deze technologie kan worden, vooral wanneer deze wordt bewapend. – David Kraai
BlackBerry
Ik ben oud genoeg om me te herinneren dat ik een of twee keer een BlackBerry heb gebruikt tijdens een stage, maar niet zo oud dat ik er ooit een heb gehad. En voor mensen die een paar jaar jonger zijn, zou het apparaat net zo goed tot het neolithische verleden kunnen behoren; een overblijfsel uit de middeleeuwen vóór de iPhone. Dat feit is het geheim van BlackBerry’s beroep. Als de nieuwste feature-inspanning van Matt Johnson (De Vuiltjes, Operatie Lawine), BlackBerry is een introspectieve beschouwing over de zakelijke en creatieve instincten die een apparaat bouwden dat de wereld kortstondig veranderde – en amper tien jaar later naar de prullenbak van de geschiedenis werd verwezen.
Het is weer een koude, kortzichtige kijk op de opkomende technologiebusiness in de 21e eeuw, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Het sociale netwerk, dit gaat niet over een monster dat de wereld hervormt; het is het verhaal van een paar zeer kortzichtige mensen die die kracht lieten ontglippen. De film speelt Jay Baruchel (goed) als onhandig technisch wonderkind Mike Lazaridis en Glenn Howerton (geweldig) als Jim Balsillie, de type-A bestuurskamerveroveraar die zich in wezen een weg baant om Lazaridis‘ co-CEO te worden in 1996. Ondanks een onaangename werkrelatie , loont hun dynamiek goed wanneer ze ’s werelds eerste smartphone uitbrengen. Het is fortuin en glorie in de palm van je hand. Tenminste totdat Apple 11 jaar later de chat betreedt.
Een vaak ingehouden en ingetogen drama, BlackBerry vermijdt de historische kitsch die in de meeste films over het recente verleden wordt gefetisjiseerd, maar vertrouwt in plaats daarvan op de tijdloosheid van een conflict waarin incongruente testamenten soms vluchtige grootsheid kunnen creëren. Met een vaak wankele, handzame en nep-documentaire oog, laat Johnson de successen en mislukkingen van de personages voor zichzelf spreken in een film waarin de prijs van zakendoen ongrijpbaar blijft. – Gelijkstroom
Bodems
In een genre dat wordt bepaald door opgekropte emotionele spanningen en triggers, Bodems landt verwoestende lachbuien door bot te zijn en niet bang om te glimlachen door de absurditeiten van het puberleven – zelfs als dat betekent dat gebroken tanden worden onthuld en bloed langs de kin druppelt. Het geesteskind van zowel Seligman als haar frequente hoofdrolspeelster Rachel Sennott, Bodems ziet de Shiva schatje paar herenigen, nu als co-scenarioschrijvers en mede-samenzweerders. Samen plannen ze een subversieve aanval op coming of age-garens, ook al hebben ze een waarschijnlijke cultklassieker gemaakt in de vorm; het is zeker een van de meest originele met de opzet over twee vreemde meisjes die denken dat hun beste kans om met cheerleaders te daten is om ze in het gezicht te slaan.